Το φαινόμενο της βίας στα σχολεία μας είναι σε έξαρση και έχει απασχολήσει ιδιαίτερα γονείς, δασκάλους ειδικούς και μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Τα παιδιά που θεωρούνται «διαφορετικά» λόγω εμφάνισης, αδύναμα ή μοναχικά είναι συνήθως τα παιδιά που λαμβάνουν βια είτε σωματικής, είτε λεκτικής μορφής ή απλά βιώνουν τον αποκλεισμό από το σύνολο.
Μια νέα έρευνα από το πανεπιστήμιο του Ιλινόις των Ηνωμένων Πολιτειών έρχεται να ρίξει φως στα αίτια που προκαλούν την ενδοσχολική βία καθώς επίσης και να προτείνει τρόπους για πιο υγιή αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών.
Παρόλο που ο πρωταρχικός στόχος των παρεμβατικών μεθόδων είναι να εξαλειφθούν τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι είναι εξίσου σημαντικό να βοηθήσουμε τα παιδιά να μάθουν να αντιμετωπίζουν την επιθετικότητα των συμμαθητών τους με τρόπους που δεν επιδεινώνουν την κατάσταση αλλά την επιλύουν.
Η εν λόγω έρευνα υποστηρίζει ότι οι στόχοι που θέτουν τα παιδιά στις σχέσεις τους καθορίζουν πως θα αντιδράσουν στη βία και αν η ανταπόκριση τους θα έχει αποτέλεσμα.
Σύμφωνα με τις απαντήσεις των παιδιών οι κοινωνικοί τους στόχοι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:
Α. Προσπάθειες να αποκτήσουν κοινωνικές δεξιότητες και να διαμορφώσουν σχέσεις υψηλής ποιότητας όπως το να μάθουν πως να είναι καλοί φίλοι
Β. Προσπάθειες να κερδίσουν θετικά κοινωνικά σχόλια και γόητρο όπως για παράδειγμα, να έχουν δημοφιλείς φίλους
Γ. Προσπάθειες να ελαχιστοποιήσουν τα αρνητικά κοινωνικά σχόλια, όπως το να αποφεύγουν να τους δουν ως αποτυχημένους
Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν ότι η κατηγορία των παιδιών που επιδιώκει να αποκτήσει κοινωνικές δεξιότητες και σταθερές και δυνατές σχέσεις είχε περισσότερες πιθανότητες να ανταποκριθούν με πιο εποικοδομητικές μεθόδους στα περιστατικά βίας που αντιμετώπιζει. Επιπλέον, αυτή η κατηγορία παιδιών στόχευε στο να διερευνά την κατάσταση και να αποκομίσει γνώση από το συμβάν, όπως επίσης, και να διαχειριστεί αποτελεσματικά τα συναισθήματα. Αυτά τα παιδιά είχαν τις λιγότερες πιθανότητες να επηρεαστούν συναισθηματικά από το συμβάν σε σχέση με τα παιδιά που ήθελαν να είναι δημοφιλή ή να αποφύγουν το διασυρμό.
Το συμπέρασμα είναι ότι είναι σημαντικό να διδάξουμε και να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά στη σημαντικότητα των κοινωνικών σχέσεων και της αληθινής φιλίας.
Αν οι προτεραιότητες των παιδιών αλλάξουν, από το να θέλουν να είναι δημοφιλή στο να αναπτύξουν κοινωνικές δεξιότητες και ουσιαστικές σχέσεις, τότε μαθαίνουν να στοχεύουν στο να λύνουν αποτελεσματικά τις διαφορές τους με τα άλλα παιδιά, να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους και να βλέπουν τη θετική πλευρά των δυσκολιών. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε παιδιά που δεν το βάζουν κάτω και λύνουν τα προβλήματα τους με εποικοδομητικό τρόπο χωρίς να διαιωνίζουν το πρόβλημα.