Σε πρωτόγνωρες καταστάσεις καλούμαστε να εξερευνήσουμε και να διευρύνουμε τα ψυχικά μας αποθέματα.
Έτσι και με την νέα συνθήκη καραντίνας...μια συνθήκη περιοριστική, που την έχουμε ζήσει ξανά.
Ακόμα και σε μια τόσο ιδιαίτερη συνθήκη όπως η συγκεκριμένη, την οποία ζούμε παράλληλα όλοι μας, ο τρόπος που βιώνουμε και επεξεργαζόμαστε την κατάσταση σχετίζεται με τα προσωπικά βιώματα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και είναι μοναδικός.
Άλλοι από εμάς νιώθουμε ότι κερδίζουμε χώρο και χρόνο για τον εαυτό μας, παρά τους όποιους περιορισμούς.
Μερικοί από εμάς αισθανόμαστε ότι ο χρόνος μας περνάει ανεκμετάλλευτος και η κατάσταση μας σταματάει από το να προχωρήσουμε με τη ζωή και τα όνειρά μας.
Ίσως πάλι, να ανήκουμε και στις δυο κατηγορίες ή και σε κάποια διαφορετική, ανάλογα ακόμα και με τη στιγμή.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος.
Επίσης, ο τρόπος που βιώσαμε την συνθήκη της καραντίνας την πρώτη φορά μπορεί να είναι τελείως διαφορετικός από το πώς την βιώνουμε αυτή τη φορά.
Ενώ είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, είμαστε ταυτόχρονα αλλαγμένοι από νέες εμπειρίες και ιστορίες που έχουμε καταγράψει μέσα μας από τότε μέχρι τώρα.
Ούτε εδώ υπάρχει σωστό και λάθος.
Ίσως αν δεν εστιάσουμε στο τι είναι τελικά “σωστό ή λάθος”, στο να ακολουθήσουμε τα “πρέπει” και το ρυθμό των άλλων ανθρώπων, τότε να κάνουμε βήματα προς το να αφουγκραστούμε καλύτερα τις ανάγκες μας και τι είναι αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε κάθε στιγμή.
Επιλέγοντας να στρέψουμε την προσοχή και την ενέργειά μας σε εμάς, τότε να ανταποκριθούμε καλύτερα στον ευατό μας. Δίνοντας μας χώρο να ακουμπήσουμε όλα τα συναισθήματα που αναδύονται, τότε να είμαστε πιο αυθεντικοί και πιο ουσιαστικοί στο να μας προσφέρουμε και να μας φροντίσουμε.
Αν αναλογιστούμε...
Τι χρειαζόμαστε αρχικά στο “εδώ και τώρα”...ίσως είναι η σύνδεση...ίσως πάλι η ησυχία και η ηρεμία...μπορεί όλα αυτά σε διαφορετικές στιγμές μέσα στην ημέρα μας.
Πώς μπορούμε να τα βρούμε, ακόμα και με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει...όπως την σύνδεση και την επικοινωνία με τα αγαπημένα μας πρόσωπα μέσα από μια τηλεφωνική επικοινωνία ή μια βιντεοκλήση..την ησυχία και την ηρεμία μέσα από ήπια άσκηση ή μια κοντινή βόλτα που πριν δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε.
Τι χρειαζόμαστε για το μετά...να το ονειρευτούμε ξαναβρίσκοντας έτσι την ελπίδα και τη ζεστασιά μέσα μας...ίσως είναι σχέδια και όνειρα που από καιρό έχουν μείνει στην άκρη, για όταν θα έχουμε χρόνο...ίσως είναι νέα όνειρα που γεννιούνται και σχηματίζονται στο τώρα.
Ας μας υπενθυμίζουμε...
Ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος.
Ότι παραμένουμε μοναδικοί.
Ότι χρειαζόμαστε να δώσουμε φροντίδα, κατανόηση και στήριξη στον εαυτό μας και τους άλλους, και αυτό δεν κάνει κανέναν από εμάς αδύναμους.
Ότι το να ζητήσουμε βοήθεια, δεν είναι αδυναμία.
Ότι τα όνειρα μας, μας ακολουθούν και μας περιμένουν να τα πιάσουμε και να δημιουργήσουμε.
Ότι η σύνδεση, η φιλία, η αγάπη, η ευγένεια και η ελπίδα δεν έχουν τεθεί σε παύση αλλά βρίσκονται μέσα μας και γύρω μας.
Βανέσσα Χατζηαντωνάκη
Ψυχολόγος, εκπ. Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια, Θεραπεύτρια μέσω Παιχνιδιού