Παγίδες που συναντούν συχνά οι γονείς με παιδιά στο δημοτικό: τα 7 συχνότερα λάθη και πώς να τα αντιμετωπίσουμε.
Η δουλειά του γονιού μπορεί να παρομοιαστεί με διαδρομή εκτός δρόμου, κάθε ηλικία και κάθε στάδιο εμπεριέχει τις δικές της προκλήσεις αλλά και ανταμοιβές.
Οι γονείς παιδιών του δημοτικού σίγουρα έχουν μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά καθώς προσπαθούν να προωθήσουν μια υγιή ζωή και μια θετική εικόνα εαυτού για τα παιδιά τους. Αν προσθέσουμε τα πρώτα σημάδια εφηβείας και κάποιες κοινωνικές και συναισθηματικές δυσκολίες που θα προκύψουν στην πορεία, βλέπουμε ξεκάθαρα ότι κάποια λάθη είναι πιθανά, αν όχι αναπόφευκτα.
Τα παιδιά δεν έρχονται με εγχειρίδιο χρήσης, άρα πως είναι δυνατών να ξέρει κανείς αν κάνει κάποιο σημαντικό λάθος. Παρακάτω αναφέρονται τα πιο συχνά λάθη στα οποία μπορεί να υποπέσουν οι γονείς και τρόποι για να τα αποφύγουμε.
1. Η άρνηση ότι το παιδί είναι υπέρβαρο
Όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα υπέρβαρο ή παχύσαρκο παιδί η ανταπόκριση των περισσότερων γονέων είναι «θα το πάρει σε ύψος», άλλοι γονείς υποστηρίζουν ότι το παιδί τους απλά έχει άλλο σωματότυπο ή είναι βαρυκόκκαλο.
Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι η υψηλή πίεση, η υψηλή χοληστερίνη και ο διαβήτης είναι προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν μόνο οι ηλικιωμένοι. Όχι πια.
Λόγω των υψηλών ποσοστών της παιδικής παχυσαρκίας, παθήσεις όπως η υψηλή πίεση, η υψηλή χοληστερίνη και ο διαβήτης τύπου 2 έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στα παιδιά. Οι γονείς είναι πιο ενημερωμένοι για την παιδική παχυσαρκία αλλά ίσως να δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά του δημοτικού δεν είναι πολύ μικρά για να παρουσιάσουν παθήσεις που σχετίζονται με την παχυσαρκία.
Αν το παιδί σας είναι παχύσαρκο παίζει σημαντικό ρόλο ο χειρισμός. Το επίκεντρο δεν πρέπει να είναι το βάρος και η εμφάνιση του παιδιού, άλλα η υγεία του. Επιπλέον, αντί να διαχωρίσουμε το παιδί από την υπόλοιπη οικογένεια, η καλύτερη αντιμετώπιση θα είναι όλη η οικογένεια να υιοθετήσει ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής όσων αφορά τη διατροφή και την άσκηση. Με αυτό τον τρόπο το παιδί θα είναι πιο συνεργάσιμο και όλη η οικογένεια θα κερδίσει μια πιο υγιή ζωή.
Όταν εστιάζουμε στην υγεία αντί για το βάρος προλαμβάνουμε και καταστάσεις διατροφικών διαταραχών όπως είναι η βουλιμία και η ανορεξία, οι οποίες έχουν αρχίσει να εμφανίζονται σε παιδιά των μεγαλύτερων τάξεων του δημοτικού, τα οποία δέχονται πίεση από τα μέσα μαζικής ενημερώσεις για το πόσο λεπτό πρέπει να είναι το τέλειο σώμα.
2. Να μην παρακολουθούμε τι λέμε και πως το λέμε
Σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς πιστεύουν ότι είναι βοηθητικοί, ο τρόπος, όμως που επιλέγουν να πουν αυτά που θέλουν μπορεί να γίνετε αντιληπτός σαν κριτική η γκρίνια.
Τι πρέπει, όμως, να λέμε και πώς να το λέμε; Να επαινούμε τα παιδιά όποτε κάνουν κάτι πολύ καλό, όπως να δοκιμάσουν ένα καινούριο άθλημα. Μπορούμε να πούμε: «Με κάνεις να αισθάνομαι περήφανος για σένα που δοκιμάζεις μια καινούρια δραστηριότητα!»
Να μην δίνουμε επαίνους, εκτός αν το εννοούμε, σίγουρα δε βλάπτει να δίνουμε παραπάνω επαίνους αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να μην είναι αληθινό. Να θυμάστε ότι αξίζει να χαιρόμαστε και να εκτιμάμε την κάθε προσπάθεια των παιδιών μας και είναι όμορφο και βοηθητικό για τα ίδια να τους το λέμε.
Είναι επίσης, βοηθητικό να είμαστε συγκεκριμένοι με τους επαίνους μας, όπως για παράδειγμα: «Σ ευχαριστώ πολύ που καθάρισες το δωμάτιο σου. Με κάνει να αισθάνομαι πολύ περήφανη/ος για εσένα το ότι έδειξες τέτοια υπευθυνότητα». Πείτε τους τι είναι αυτό που κάνουν καλά και πως σας κάνουν να αισθάνεστε.
3. Να μην κάνουμε εμείς αυτό που ζητάμε
Ο πιο εύκολος τρόπος για να μην μας ακούει το παιδί είναι να του ζητάμε κάτι και εμείς να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Θα πρέπει να κάνουμε μια ενδοσκόπηση στους ιδίους μας τους εαυτούς και να σιγουρευτούμε ότι αποτελούμε καλά παραδείγματα και αυτά που κάνουμε είναι αυτά που θέλουμε και τα παιδιά μας να κάνουν.
Αυτό αφορά κάθε πτυχή της ζωής μας, από το αν καπνίζουμε, τρώμε ακατάστατα, πίνουμε, μέχρι πως διαχειριζόμαστε το άγχος και πως συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους στην οικογένεια μας και το περιβάλλον μας.
4. Να περιμένουμε υπερβολικά πολύ για να κάνουμε «την κουβέντα»
Η εφηβεία έχει αρχίσει να κάνει την είσοδο της ακόμα και σε παιδιά 9 χρονών και είναι πολύ σημαντικό να μιλήσουμε στα παιδιά για τις σωματικές αλλαγές που θα γίνουν έτσι ώστε να ξέρουν τι να περιμένουν. Έχει παρατηρηθεί ότι η περίοδος στα κορίτσια αρχίζει όλο και νωρίτερα, άρα, η ηλικία των 10-11 χρονών είναι μια καλή χρονική στιγμή για να μιλήσουμε στα παιδιά για την εφηβεία και τις σωματικές αλλαγές.
Για τα κορίτσια, εφηβεία μπορεί να σημαίνει περίοδος, τριχοφυΐα στις μασχάλες και αύξηση του στήθους. Στα αγόρια, μπορεί να σημαίνει τριχοφυΐα στα γεννητικά όργανα και αλλαγές στη φωνή.
Δεν είναι πάντα εύκολο για τους γονείς να αρχίσουν μια τέτοια συζήτηση και πολλοί υποθέτουν ότι αυτού του είδους η ενημέρωση αφορά τα σχολεία, αλλά αυτή η νοοτροπία είναι λάθος και τα παιδιά σε αυτή τη περίοδο χρειάζονται ενημέρωση και υποστήριξη από τους γονείς. Το σώμα τους αλλάζει, η διάθεση τους αλλάζει, το πώς βλέπουν και αποδέχονται τον εαυτό τους είναι κρίσιμο σε αυτή τν περίοδο και είναι σημαντικό να έχουν δίπλα τους, τους γονείς τους να τους καθοδηγούν και να τους καθησυχάζουν.
5. Να παρακάμπτουμε την ετήσια επίσκεψη στο γιατρό
Οι ετήσιες επισκέψεις στον παιδίατρο είναι πολύ σημαντικές. Πολλοί γονείς αφού ολοκληρώσουν τον εμβολιασμό των παιδιών δεν πάνε στο γιατρό εκτός εάν το παιδί αρρωστήσει.
Είναι όμως πολύ σημαντικό να μην ξεχνάμε αυτές τις ετήσιες επισκέψεις καθώς ο παιδίατρος παρακολουθεί την υγιή ανάπτυξη του παιδιού. Ο γιατρός θα μιλήσει στο παιδί και θα του λύσει απορίες σχετικά με το ύψος του και το βάρος του. Επιπλέον, θα του μιλήσει για τη σωστή διατροφή και την άσκηση, σε σχέση με την ανάπτυξη και την ηλικία του. Ο παιδίατρος θα εξετάσει και κατά πόσο το παιδί λαμβάνει αρκετό ασβέστιο, καθώς, η πρόσληψη ασβεστίου συμβάλει σημαντικά στην υγιή ανάπτυξη του.
6. Να μην αντιλαμβανόμαστε τον παιδικό εκφοβισμό
Ο εκφοβισμός, μπορεί, και όντως συμβαίνει στο δημοτικό.
Έχει παρατηρηθεί στα παιδιά, να παρουσιάζουν απροσδιόριστους σωματικούς πόνους λόγω του άγχους. Τις περισσότερες φορές οι εξετάσεις των γιατρών βγαίνουν φυσιολογικές και οι γιατροί καθησυχάσουν τους γονείς ότι δεν συμβαίνει κάτι ανησυχητικό σε σχέση με την υγεία του παιδιού. Κατόπιν αυτού, οι γιατροί διερευνούν μαζί με τους γονείς, τι συμβαίνει στο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον του παιδιού. Πολλές φορές αυτοί οι πόνοι οφείλονται στο άγχος το παιδιού, το οποίο γίνεται θύμα λεκτικής ή σωματικής βίας στο σχολείο.
Ένα επιπλέον σημάδι σχολικού εκφοβισμού είναι όταν το παιδί αρνείται να πάει στο σχολείο.
Αν υποψιάζεστε ότι το παιδί σας είναι αποδέκτης σχολικής βίας θα πρέπει να επικοινωνήσετε με τους υπεύθυνους του σχολείου. Μια συζήτηση με τη δασκάλα ή το δάσκαλο του παιδιού είναι πιθανό να σας βοηθήσει να καταλάβετε τι συμβαίνει. Είναι πολύ σημαντικό ο ενήλικας να έχει γνώση του τι συμβαίνει στο παιδί.
Ο εκφοβισμός μπορεί, επίσης, να συμβεί διαμέσω του διαδικτύου και των γραπτών μηνυμάτων.
Οι γονείς θα πρέπει να παρακολουθούν στενά την κοινωνική δικτύωση των παιδιών. Ο υπολογιστής να είναι σε κοινόχρηστο χώρο όπου ο γονέας θα μπορεί να παρακολουθήσει τι συμβαίνει στο Facebook, το twitter ή ακόμα και στα παράθυρα συζητήσεων.
Αν οι γονείς έχουν γνώση του τι συμβαίνει στη ζωή των παιδιών τους θα μπορούν να τα προφυλάξουν καλύτερα και να τα βοηθήσουν αν παρουσιαστεί κάποια δυσκολία.
7. Υπερφόρτωση του προγράμματος των παιδιών
Πολλές φορές μπαίνουμε σε πειρασμό να γράψουμε τα παιδιά μας στη μία ή την άλλη δραστηριότητα στην προσπάθεια μας να τους προσφέρουμε όσο περισσότερα μπορούμε. Το να υπερφορτώσουμε, όμως, το πρόγραμμα των παιδιών είναι πιθανό να επηρεάσει αρνητικά τη σχολική τους επίδοση.
Για παράδειγμα τα παιδιά της 5ης και της 6ης δημοτικού προετοιμάζονται για το γυμνάσιο και έχουν μεγαλύτερο φόρτο εργασίας.
Είναι σημαντικό να φροντίζουμε να υπάρχει ισορροπία στο πρόγραμμα τους έτσι ώστε και να τα πηγαίνουν καλά στα μαθήματα και να έχουν κάποιες επιλεγμένες εξωσχολικές δραστηριότητες στο πρόγραμμα τους. Το κάθε παιδί έχει τις δικές του ανάγκες και αντοχές και δεν υπάρχει συνταγή για το πόσες δραστηριότητες είναι αρκετές. Το παιδί μας είναι αυτό που με τον τρόπο του θα μας κάνει να καταλάβουμε πόσο είναι αρκετό.
Είναι πιθανό όσα αναφέρθηκαν παραπάνω να μην συμβαίνουν σε όλες τις οικογένειες, ή σε κάποιες οικογένειες να μην συμβαίνουν όλα. Ο εκφοβισμός, η κακή διατροφή, οι δυσκολίες στη σωματική ανάπτυξη και οι απαιτήσεις που έχουμε από τα παιδιά μας είναι πράγματα που συμβαίνουν όμως σε πολλές οικογένειες. Πολλές φορές οι γονείς νιώθουν και οι ίδιοι τόσο πιεσμένοι που δυσκολεύονται να διαχειριστούν πράγματα που συμβαίνουν στο παιδί. Με κάποιες απλές συμβουλές, η ζωή στο σπίτι μπορεί να γίνει πολύ καλύτερη και πάντα υπάρχουν ειδικοί πρόθυμοι να στηρίξουν τους γονείς που το έχουν ανάγκη.
Comments